یکی از دعواهای همیشگی ما و رفقا بحث بر سر این بوده که چگونه باید دوستان را نقد کرد که دشمن از نوشته ی ما خوشحال نشود؟

دیشب با چند تا از رفقای قدیمی که از اهالی وبلاگستان نیز می باشند در جایی بودیم و بحث داغ مجلس  نقد درون گفتمانی بود.

یک طرف قضیه این است که باعث خوشحال دشمن و ناراحتی دوستان نشویم و طرف دیگر قضیه این است که نقد درون گفتمانی است که انحراف ها را اصلاح و کژی ها را راست می کند. به قول میثم اگر قبل از این در خیلی از مواضع سکوت نکرده بودیم امروز شاهد خیلی از انحراف ها نبودیم.

از نقد درون گفتمانی تا تخریب و فحاشی خیلی راه است و خیلی از آنان که به نام نقد درون گفتمانی حرف می زنند عقده های بدری و خیبری خویش را باز می گشایند و تنها چیزی که از فحوای صحبت آن ها نمی توان یافت صداقت و حق جویی است.

سوال اساسی ای که مطرح است این است که نقد چگونه باید مطرح شود که باعث پایکوبی دشمن و ناراحتی دوستان نشود و لیکن بر کژی ها و ناصواب ها چکش بکوبد؟

ادامه دارد ...